- conuenienter
- Conuenienter, Aduerbium. Cic. Convenablement, A poinct.\Viuere conuenienter naturae. Horat. Conformeement et selon nature.\Conuenienter ad praesentem fortunae nostrae statum locuti estis. Liuius. Vostre oraison ou parler convient bien à l'estat de nostre fortune.\Mores conuenienter eunt studio. Ouid. Les meurs deviennent ou sont tels que l'estude auquel on s'exerce.
Dictionarium latinogallicum. 1552.